Over dood en wedergeboorte

Just Bie viert haar vijfde levensjaar, woehoe! Ik neem je graag mee in het verhaal over het ontstaan van Just Bie, een verhaal over dood, wedergeboorte en een vleugje magie. Waar zal ik beginnen?

Het was een prachtige zomerdag in 2015, of nee wacht, eigenlijk was het koud en winderig daar op Oland in Zweden, maar het voelde wel als een prachtige dag.

Warm aangekleed stond ik in de koude schuur achter mijn schildersezel. Ik bevond me in een wereld van kleur, stilte, uitgestrekte landschappen, verwondering. Stilletjes en onverwacht besloop me de gedachte hoe fijn het zou zijn om zelf ook schilderles te geven, om anderen de ruimte te bieden in het proces te duiken - een proces van kleur, van innerlijke verbinding, van thuiskomen bij jezelf. Hoe geweldig zou dat niet zijn?

Dat het een proces is, was overduidelijk. Het was niet zo dat ik plotseling, zomaar, van de ene dag op de andere, hier in Zweden was beland. Het was best een heftige reis geweest om hier te komen en daarmee bedoel ik niet de intense autorit van 16 uur.

Het was een reis van levens, van eeuwen, van oneindig veel momenten die tot dit ene moment geleid had. Die reis nam in januari 2014 echter een onverwachte, noodlottige wending. Wat begon als een normale dag - opstaan, Nand naar school brengen, gaan werken - eindigde alsof de wereld tot stilstand kwam met het nieuws dat het lichaam van mijn moeder werd gevonden, om het leven gebracht.

De grond verdween onder mijn voeten, een zwart gat lonkte. De dagen die volgden, voltrokken zich op automatische piloot. Een hoop zaken die geregeld moesten worden, afspraken met de politie, met de begrafenisondernemer, niet wetende wanneer het lichaam vrijgegeven zou worden. Tussen die afspraken door, waar ik me vooral sterk probeerde te houden, huilde ik, als een klein kind, tranen met tuiten waarvan het leek alsof er geen einde aan zou komen. Ik huilde om alles wat mijn moeder was geweest en meer nog om wat ze niet was geweest. Onze band was complex, ingewikkeld, maar niets van dat alles deed er nu nog toe.

Daar waar ik me tot dan toe altijd slachtoffer had gevoeld omdat ze mij als baby achterliet, daar waar ik kwaad was op haar, woedend, haar soms zelfs verachtte omdat ze me in de steek liet, daar waar ik nog steeds hoop koesterde en wou blijven geloven in een gelukkige afloop... daar bleef nu niets meer van over. Enkel om na een tijdje te beseffen, te voelen, te ervaren dat deze leegte opgevuld werd met liefde, onvoorwaardelijke liefde voor wie zij was, voor wie zij is.

Het was tijdens deze intense periode, vervlochten met de dood, dat ik toevallig een flyer tegenkwam. Een flyer voor een schildercursus tijdens de paasvakantie. Ik herinner me nog levendig hoe ik met die flyer worstelde. Mijn hoofd schoot die flyer direct af: 'Allee Tinne, jij gaat toch geen schildercursus volgen?! Jij kan helemaal niet schilderen! En die timing, dat lukt ook niet. Je kan nu op het werk geen verlof meer vragen.'

Tegelijk deed een andere stem zich voelen, een warme, zachte stem die me bemoedigend toeknikte en me bovenal liet voelen dat ik dit echt nodig had om deze verwarrende, pijnlijke periode een plek te geven. Ik had daarvoor van mezelf nooit kunnen denken dat ik de moed zou hebben die zachte stem te volgen, als ik die daarvoor al gehoord zou hebben. Wonder boven wonder bleek extra verlof voor die periode op het werk geen probleem, mijn schoonmoeder was maar al te graag bereid om op onze Nand te passen en zo vielen verschillende puzzelstukjes in elkaar.

Die schildercursus was voor mij een openbaring, een veilige plek waar ik mijn emoties mocht laten stromen via kleuren op het doek. Mijn reis van thuiskomen was ingezet. De ene schildercursus volgde na de andere, helemaal tot in Zweden, waar het zaadje werd geplant om, misschien, ooit, op een dag zelf schilderles te geven. Zo ontwaakte ik langzaam maar zeker uit een rusteloze droom.

'Ergens tussen niets en iets, ligt het begin stilletjes te wachten op een tovervonk die wakker kust.' - Sukha

Enkele weken nadat we terug thuis waren van Zweden, hoorde ik toevallig, via-via, dat er in Minderhout een nieuw centrum geopend was, een centrum voor persoonlijke groei, en dat ze daarvoor op zoek waren naar coaches, lesgevers in allerlei boeiende onderwerpen zoals Vedic Art. Mijn hart maakte een sprongetje: 'zou het kunnen dat 'ooit' plotseling heel dichtbij kwam?'

Mijn hoofd maakte tegelijk overuren: 'ik zou dat toch niet kunnen. Ik had zelfs de opleiding tot teacher nog niet afgerond. Zou dat echt wel iets voor mij zijn of maakte ik mezelf dat gewoon wijs? Zou het niet beter zijn om te wachten tot een beter moment?' Je kent ze wel, alle excuses om het niet te doen passeerden de revue.

Maar opnieuw was daar die zachte kracht die me moed schonk en vroeg: 'Wat heb je te verliezen? Spreek een keertje af met die mensen, overweeg de mogelijkheden en beslis dan pas.'

Kort daarna zag Just Bie het levenslicht, ondertussen weeral vijf jaar geleden. En wat is er in die vijf jaar veel gebeurd. Ook Just Bie kende perioden van groei, loslaten en transformatie. Wat startte als het geven van schilderles is ondertussen uitgegroeid tot een coaching praktijk gevuld met hartekracht. Een plek waar je in de eerste plaats de ruimte krijgen om jezelf te ontmoeten, om je innerlijk proces, jouw innerlijke reis aan te vatten.

Met een dankbaar hart kijk ik terug op de afgelopen vijf jaar, en ook op de pijnlijke periode die daaraan vooraf ging. Elk moment, elke ervaring, hoe prachtig of hoe pijnlijk ook, heeft me hier gebracht, bij jou en bij hartekracht.

'It is only in our darkest hours that we may discover the true strength of the brilliant light within ourselves that can never, ever, be dimmed.' - Doe Zantamata

Meer inspiratie en hartekracht? Kom bij de besloten facebookgroep van Just Bie. Ik zie je daar 💗